Beschrijving
(A): RED TOP / THAT’S MY DESIRE / HAWK’S NEST / VIBE BOOGIE / MUCHACHOS AZUL (BLUE BOY) / GOLDWYN STOMP / LONELINESS / HAMPS GOT A DUKE / MIDNIGHT SUN GOLDWYN STOMP #2 / MINGUS FINGERS / OH, LADY BE GOOD / RED TOP #2 / CHIBABA CHIBABA (My Bambino Go To Sleep) / ADAM BLEW HIS HAT / I’M TELLING YOU SAM / PLAYBOY / GIDDY UP
(B): ALWAYS / DON’T BLAME ME / HOW HIGH THE MOON / ADAM BLEW HIS HAT #2
(A) Lionel Hampton and his Orchestra (1947):
Probably: Lionel Hampton (voc, dm, voc, ldr), Wendell Culley, Duke Garrette, Teddy Buckner, Leo Shepherd, Walter Williams (or possibly Snooky Young on some tracks) (tp), James Robinson, Andrew Penn, Jimmy Wormick, Britt Woodman (tb), Jack Kelso(n) (cl, as), Bobby Plater, Ben Kynard (as), Morris Lane, John Sparrow (ts), Charles Fowlkes (bar), Milt Buckner (p), Charles Mingus, (Joe Comfort or Charles Harris may be present) (b) Earl Walker (dm). The Hamptones: Herman McCoy, Wini Brown and Roland Burton (voc).
Air checks, Meadowbrooks, Hollywood, November 1947.
(B) Lionel Hampton and his Orchestra (1948)
Lionel Hampton (ldr, vib), Teddy Buckner, Wendell Culley, Leo Shepherd, Duke Garrette, Jimmy Nottingham (tp), Lester Bass (btp), Britt Woodman, Jimmy Wormick, Sonny Craven (tb), Ben Kynard, Bobby Plater (as), Billy ‘Smallwood’ Williams, John Sparrow (ts), Charlie Fowlkes (bars), Milt Buckner (p), Wes Montgomery (g), Charles Mingus (& Charles Harris?)(b), Earl Walker (dm), Herman McCoy (voc)
Airchecks, Fairmont, West Virginia, June 29, 1948
POWER SWING by one of the greatest Legends of jazz: LIONEL HAMPTON
Newly discovered air checks
The Dutch jazz magazine Doctor Jazz Magazine is very proud to present this cd with newly discovered air checks of the Lionel Hampton Orchestra playing live in The Meadowbrook Gardens in Culver City LA, November 1947. In this period the band was musically very creative and a tight musical aggregation. The Hampton band was one of the top jazz bands in business. In this version we hear a young Charles Mingus performing his ‘Mingus Fingers’.
We don’t know who recorded these acetates, but our ‘recording man’ was very active at that time (1947-1948). He recorded a lot from the radio and may have had some other sources where he could dub then rare recordings. In 2013 a building contractor worked on an old abandoned Hollywood house in the Hollywood Hills and discovered a storage area that was walled off and filled with several wrapped boxes of acetate records. Among them these Hampton acetates.
They are now carefully restored by Harry Coster and released for the first time.
The cd contains a booklet of 32 pages including photo’s and a discography.
A must for every collector.
Compiled by
Ben Kragting jr
Audio Restauration
Harry Coster
Liner Notes & Research
Ben Kragting jr
Art direction/Design
Egbert Luys
Total playing time : 79’07”
Prijs / Price:
Abonnees DJM : 14,95 ( inclusief verzendkosten)
Niet-abonnees / Non-subscribers € 17,95 (postage included /inclusief verzendkosten)
Pers / Press
Friesch Dagblad 25 juni 2014
“Bijzonder stukje nalatenschap van Lionel Hampton. (…) Het is muziek die je serieus kunt nemen, zonder de overdreven extraverte, bijna woeste rhythm- & bluesmuziek, waar Lionel Hampton sinds de jaren ’50 ook hier in Nederland zo bekend en berucht om werd. Op deze cd is het orkest in volle glorie te beluisteren en ‘Hamp’ soleert voluit. Dit is een cd die meer aandacht verdient dan alleen van klassieke jazzliefhebbers”
(Hessel Fluitman)
Recensie van Lex Lammen in Jazzflits 221
● Mijn eerste jazzconcert met ‘Amerikaanse sterren’ beleefde ik op 28 oktober 1954 in de Amsterdamse Apollohal. Waar anders gebasketbald werd voor een handjevol toeschouwers, wachtte op die donderdagavond een volle zaal op Lionel Hampton en zijn orkest. Tweemaal zouden zij optreden. Hoe het allemaal verlopen is, hoeven we hier niet op te halen, want vooral Hamps tweede concert van die avond (ik maakte alleen het eerste mee) heeft voor een lange nagalm gezorgd. Waarom dan toch deze oprakeling?
Wel, Ben Kragting Jr. van Doctor Jazz is met een aantal Hampton-opnamen van eind jaren veertig tevoorschijn gekomen die voorbodes blijken te zijn van wat er enkele jaren later in de Apollohal (en natuurlijk ook elders, waar Hampton en de zijnen optraden) te horen viel. Wie vertrouwd is met Hamps uitvoeringen van Midnight Sun en How High The Moon uit ‘Live At The Apollohall’, herkent ze ook op de door Kragting opgedoken platen – nu dankzij Doctor Jazz Magazine op cd uitgebracht. En verder is er natuurlijk de ‘Hampton touch’. Voor de niet ingewijden is hier in elk geval sprake van een stevig swingende organisatie, met solisten van formaat en met een virtuoos spelende leider, die ook ruimte overlaat voor anderen om te soleren. Het gaat om radio-opnamen die door een onbekend gebleven liefhebber eind 1947/’48 werden gekopieerd, toen Lionel Hampton een orkest had dat er mocht zijn. Na de ook voor bandleiders chaotische oorlogsjaren was hij (ongetwijfeld aangespoord door zijn zakelijk ingestelde echtgenote Gladys) erin geslaagd de touwtjes weer aan te trekken en had hij de muzikale discipline onder zijn bandleden weten te herstellen. Daarvoor kon hij rekenen op altsaxofonist Bobby Plater, die bovendien als ‘strawboss’ optrad, repetities leidde en af en toe ook fluit speelde, naast solisten als klarinettist Jack Kelso, tenoristen John Sparrow en Morris Lane of – later meer bekend geworden – trombonist Britt Woodman,
pianist Milt Buckner en bassist Charles Mingus. Vooral via Mingus werd het repertoire ververst met beboptrekjes, zodat we hier Lionel Hampton als een ‘bopper’ kunnen horen, die zeker naar Milt Jackson geluisterd heeft. De opnamen, waar Ben Kragting de hand op heeft weten te leggen, laten de band horen tijdens rechtstreekse radio-uitzendingen uit een grote dancing in de omgeving van San Francisco. Hampton en zijn orkest stonden daar in de maand november 1947 geboekt. Vier andere stukken zijn afkomstig van een concert aan de oostkust, in West-Virginia, waar Hampton over een verbluffende trompetsectie bleek te beschikken en over een nog prille Wes Montgomery als gitarist.
Deze opnamen zijn met recht zeldzaam te noemen, ook omdat Hampton zijn formaties niet lang bijeen heeft weten te houden. Er is altijd veel verloop geweest. Hampton (en vooral Mrs. Hampton) betaalden namelijk magere gages en daar kwam nog bij dat er op het podium flink ‘geschmierd’ moest worden (waar de radioluisteraar overigens niet zo veel van merkt). Jonge muzikanten die graag voor een gerenommeerde leider werkten, namen zulke nadelen enige tijd voor lief, maar vertrokken weer, zodra zij uitgeluisterd raakten op de meester en zij hun eigen kwaliteiten beter op waarde hadden leren schatten. Alleen een
paar sleutelfiguren zijn door de jaren heen Hampton trouw gebleven, zoals gitarist Billy Mackel, pianist Milt Buckner en baritonsaxofonist Charlie Fowlkes, die ook als ‘copyist’ voor Hampton werkte. Ben Kragtings informatieve bijsluiter doet dit uitvoerig uit de doeken.
Al met al heeft deze Doctor Jazz-cd – inmiddels met serienummer DJ 012 – de luisteraar bijna tachtig minuten swingmuziek te bieden, waaronder drie doublures (alternate takes) en een toegift, die een beetje wiebelt. Dat de restauratie van het geluidsmateriaal ook deze keer door Harry Coster werd verzorgd, garandeert dat tik en ruis zoveel mogelijk geëlimineerd zijn, zodat liefhebbers ruimschoots aan hun trekken komen. De vraag is dan ook gewettigd of Ben Kragting misschien nog meer heeft opgedolven. (Lex Lammen)
