Verslag Doctor Jazz Dag 110 (12-10-2019)

Deze keer zou de Doctor Jazz Dag de geschiedenis ingaan als één van de meest zonderlinge afleveringen tot nu toe. Het publiek werd allereerst opgewarmd door een 12-koppige marching band uit Breda.
Deze Blue Marble Silver Cornet Band vulde voor het eerst het hele gebouw met jazzmuziek.
Zelfs de ruimte van de jazzmarkt werd betreden. En dat zou niet het enige experiment van die dag zijn.

Om 13:00 uur werd er afgetrapt door The Autoreverse Jazz Orchestra uit Den Haag. De naam zegt het eigenlijk al: de band mijdt bewust de term jazzband of dixielandband. When My Dreamboat Comes Home, Angry en Black Bottom Stomp was een kleine greep uit het omvangrijke repertoire. Want de heren spelen soms wel zes(!) sets op een avond. Die informatie kreeg ik van de 89 jarige bariton- en sopraansaxofonist Dick Zierikzee die in het kielzog van de band meereisde. Hij vertelde dat hij 25 jaar bij het orkest heeft gespeeld, maar nu niet zo’n drive meer heeft om wekelijks op te treden. De band heeft dan ook een propvolle agenda. Men heeft namelijk een gat in de markt ontdekt: verzorgingstehuizen. “De ouderen vinden het prachtig. Ze herkennen het en gaan allemaal blij naar huis.” lacht de nog kwieke hoogbejaarde. “De leden van de band zijn leerlingen van de trombonist George Kaatee die docent was van de Haagse Muziekschool. Ook ik ben door hem aan deze muziek geraakt. Zelf maak ik nu nog wel muziek met een clubje oudere mensen maar we treden niet op.” En over vroeger: “Ik ben begonnen op trompet bij de harmonie maar door een ongeluk moest ik overstappen op een andere instrument. Toen heb ik de sax gekozen.”
Bezetting: Matthijs Sepers (trompet/zang), Peter de Klerk (klarinet/saxen), Thomas Hipp (trombone/zang), Dick Wenting (banjo/gitaar), Bob Bins (sousafoon), Hans Bernhard (drums/zang).

Het tweede classic jazzorkest, The Stable Roof Jazz Band maakte zijn opwachting. De muur van geluid van toen heeft inmiddels plaats gemaakt voor de gepolijste, maar minstens zo swingende oudestijl-jazz van nu. Het orkest wordt geroemd vanwege zijn veelzijdigheid. Onder de bandleden bevonden zich Ton van Brussel (cornet) en Dick Klijn (banjo) die nog deel hadden uitgemaakt van de Limehouse Jazzband in 1977. Opnieuw bleek Peter de Klerk een fantastische rietblazer. Een greep uit het repertoire: Dans Les Rue d’Antibes, Bogalusa Strut en Davenport Blues, dat fraai was in duobezetting: Henk Hoedemaker (piano) en Ton van Brussel (cornet). Mijn favoriet was My Walking Stick.
Bezetting: Ton van Brussel (cornet/zang), Henk Strabbing (trombone), Peter de Klerk (klarinet/saxen), Henk Hoedemaker (piano), Dick Klijn (banjo), Ludo Deckers (bas), Willem van den Toorn (drums).

Tussen twee oudestijl-orkesten was pianist Rob Agerbeek gepland. Zijn roem snelde hem al vooruit; de op Batavia geboren Agerbeek (82) speelde met jazzlegendes van over de hele wereld. Om er maar een paar te noemen: Wynton Marsalis, Ben Webster, Hank Mobley, Clark Terry, Dexter Gordon, George Coleman en Art Blakey. En dus zat de man nu in Wageningen bij Doctor Jazz achter een elektronische piano zijn kunsten te vertonen. Misschien was hij vanwege zijn leeftijd wat stram in de handen? Geen denken aan! Het kostte hem geen enkele moeite om een vol uur te vullen. Met stukken die hij waarschijnlijk al zijn hele leven lang speelt als Satin Doll en It Don’t Mean a Thing (D.Ellington). Of zoals bijvoorbeeld Honky Tonk Train Blues (Meade Lux Lewis) want Agerbeek mag nog steeds tot één van de beste boogiewoogie pianisten van ons land gerekend worden. Slim laat hij in St. Louis Blues beide stijlen in elkaar overgaan. Eerst een paar maten straight blues en dan de swing er achteraan. De ritmesectie past zich daar uitstekend op aan. Rob Agerbeek heeft een link met de oudestijl jazz. Tussen 1999 en 2004 speelde hij in de Dutch Swing College Band, maar hij begrijpt nog steeds niet waarom ze hem daarvoor benaderden. Dat vertelde hij in de serie Jazz Helden van het Nederlands Jazz Archief.
Bezetting: Rob Agerbeek (piano), Erik Albjerg (bas), Tjeerd Klapwijk (drums).